| dbo:abstract
|
- Os vellos non deben de namorarse (castellano: Los viejos no se deben enamorar) es una de las obras más populares del teatro gallego. La obra fue escrita "para regalía del pueblo gallego" por el escritor Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, en la ciudad de Nueva York (Estados Unidos), como remedio para "matar las horas de nostalgia". Se estrenó en Buenos Aires (Argentina) en el año 1941 y, desde entonces, no dejó de representarse. En palabras del autor esta obra fue fruto de la combinación de dos sensibilidades: la literaria y, también, la imaginación plástica del pintor. La obra, escrita con la convicción de que el redundante -recurso que en la literatura gallega se presenta frecuentemente y que tiene raíz popular- tiene sumo valor expresivo, fue dirigida en su primera representación por el propio Castelao, quien además de la escenografía. El carácter repetitivo de Los viejos no deben enamorarse se basa en el hecho de ser una trilogía, compuesta por tres versiones (lances), encuadradas entre un prólogo y un epílogo de un mismo esquema dramático. Castelao escribió primeramente el tercer lance contando, como en los otros dos, la historia de un viejo que se enamora de una joven. Los personajes son personajes-tipo equivalentes, aunque de diferente extracción social, que componen historias cerradas y yuxtapuestas. Al final de la obra, un epílogo reúne a los tres viejos muertos en el cementerio, para que ellos cuenten el propósito de la farsa. 1.Ficha do libro 2.Biografía e bibliografía Alfonso Daniel Rodríguez Castelao nace no Rianxo de Paio Gomes Charinho en 1886. Con nove anos de idade marcha a Pampa, Arxentina. As dúas obras que relatan este período da súa vida son O segredo e O inglés. Mais adiante Castelao volve a España a estudar o Bacharelato, tempos nos que se din que colleu eses pensamentos macabros de obras como: Os vellos non deben de namorarse, Un ollo de vidro. Estuda en Santiago medicina e mentres tanto comeza a súa carreira artística, especialmente no mundo do debuxo. En 1909 licenciase en Medicina. En 1918 participa na Asemblea Nazonalista de Lugo, e en 1918 marcha a vivir a Pontevedra. Nesta época Castelao impulsa a súa carreira política e artística, comeza a publicar en A Nosa Terra, tamén escribiu na Revista Nós , un artigo co titulo “Do meu diario”. En 1922 a editorial Céltiga publica a súa primeira narración, Un ollo de vidro. En 1926 é nomeado membro da Academia Galega. É elixido conselleiro do partido galeguista. Pasada esta etapa instalase en Arxentina (1940) e é nesta zona onde a actividade política , literaria e cultural galega se mantén viva., en 1944 crease o Consello de Galiza, con Castelao como o seu presidente. En Xaneiro de 1950 morre Castelao no Cetro Galego en Arxentina. Bibliografía: · Dentro do campo narrativo Castelao escribe: Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete (1922), Cousas (1926, 1929), Os dous de sempre (1934), e Retrincos (1934). · No ámbito do teatro escribe Os vellos non deben de namorarse · Tamén escribiu ensaios como: Diario 1921 (1921), As cruces de pedra na Bretaña (1930), Sempre en Galiza (1944), As cruces de pedra na Galiza (1950). 3. RESUMO DO LIBRO LANCE I Don Saturio tamén chamado O Boticario, ten unhas irmás moi pegadas a el. Este señor namorase de Lela, unha moza que esta namorado doutro home, o carabineiro. Don Saturio pensa en casar con ela, sen embargo as súas irmás non lle deixan. Aparece a morte e lle advirte a Don Saturio que tódolos vellos que namoran de mozas morren. O boticario non lle fai caso e ao final morre. LANCE II Neste lance Micaela dun xeito moi intelixente engana a Don Ramón, un vello moi rico e con moitas terras. Micaela ten un amante que se chama o Portugués, co que ten organizado como vai a aproveitarse da inocencia do vello Don Ramón para despois quedarse cos seus cartos e terras e casar xuntos. Ao final de camiño mentres vai a unha cita aparecéselle un sapo a Don Ramón que lle guía ata a súa morte. LANCE III Pimpinela e unha moza namorada dun mozo, sen embargo esta relación non pode suceder xa que os pais de ela lle din que se case con Don Fuco, un señor maior con moitos cartos que podería sacar a súa familia da pobreza. Tras un período de tempo, Don Fuco pídelle matrimonio a Pimpinela e ela acepta aínda que no fondo segue namorada do outro rapaz. Pasado un tempo Don Fuco morre e Pimpinela xa que ten o diñeiro que necesitaba para axudar a súa familia. EPÍLOGO Encontrasen no cemiterio Don Saturio, Don Ramón e Don Fuco. Están chorando xa que morreron por namorarse de mozas, que se aproveitaron de eles e agora viven felices co seu diñeiro e casadas cos seus respectivos amados. 4.Quen é o narrador da historia? Que tipo de narrador é? Nesta obra do xénero teatral non existe un narrador. Existen unhas frases e oracións en letra pequena que explican o que sucede na escena e se tratan de acotacións, suxerencias do autor de como interpretar cada escena. 5.Cal é o tema principal da obra? E os temas secundarios? O tema principal da historia é como é a relación entre o amor e a morte: o amor dun vello cara unha moza aparece representado como igual a morte. Os temas secundarios son as diferencias sociais da época, a avaricia polo diñeiro, os amantes e os amados a decadencia da fidalguía, como conseguir a felicidade, os casamentos amañados... 6.Personaxes que aparecen no libro: nome, características físicas e de carácter, relación co protagonista. Na obra Os vellos non deben de namorarse aparecen distintos personaxes ao longo da obra: Por un lado están os vellos, son tres é na obra cada un deles namorase dunha moza ata a súa morte: Don Saturio: é un boticario, que namorase de Lela. É un señor maior, que leva moito tempo sen ter un amorío e que quere atopar a unha moza coa que pasar o resto dos días da súa vida. Don Ramón: é un señor maior que ten moito diñeiro e pouca cabeza. Nunha ocasión regala unha leira por un bico xa que el está completamente namorado de Micaela. Señor Fuco: é un vello que se namora de Pimpinela. El aproveita que a moza é pobre e casase con ela xa que ela quere poder sacar a súa familia da pobreza. Son tres as mozas que aproveitan da vellez dos tres vellos para casar con eles e na súa morte reclamar a herdanza: Lela: é unha moza bastante nova que casa con Don Saturio, xoga coa mente do boticario para que el decida casar con ela. Micaela: é unha moza que casa con Don Ramón. De aspecto é bastante nova e guapa. Está saíndo co portugués pero teñen un plan para quedarse coa herdanza de Don Ramón e vivir a súa vida a base de elo. Pimpinela: é unha das tres mozas que, obrigada polos seus pais, cede a casar con Señor Fuco. Ela realmente está namora dun mozo co que casa cando o vello morre. En cada un dos lances aparece representada a morte de distinta maneira: No primeiro lance a morte aparece representada como un mendicante, este dille ao boticario que os vellos que se namoran de mozas están buscando a morte. Dálle un consello, e como o vello non lle fai caso, morre. No segundo lance aparece representada como un sapo, e este incitase a deixarse levar e morrer. No terceiro lance aparecéselle ao señor Fuco a morte e lle avisa da súa morte. Neste caso non aparece representada por ningún outro ser. Ademais destes personaxes tamén existen outros que aparecen no libro pero que non son tan importantes: As irmas do boticario: Son catro e están moi pegadas ao seu irmán, son moi sentimentais e sempre van vestidas de negro. O demo, a porca e as mulleres do pobo: son unas personaxes que aparecen na segunda escena do primeiro lance e que se rin de Don Ramón, por estar namorada dunha moza tan nova. Os padres de Pimpinela: son moi avariciosos e queren que a súa filla case co Señor Fuco para que se acabe a pobreza familiar. 7.En que lugar ou lugares se sitúa a acción? Cres que inflúen no desenvolvemento da trama? Razoa a resposta. A acción da obra situase en distintos lugares dependendo do momento, alterna entre lugares interiores como as casas dos personaxes e a botica; e lugares exteriores. No terceiro lance falase dun lugar chamado Candán aínda que cun significado pouco importante, isto inflúe na obra de tal xeito que busca dar preferencia a acción que sucede entre os personaxes, polo que o lugar non inflúe no desenvolvemento da trama. 8. Cal é a causa da morte de cada un dos vellos? Como aparece representada a morte en cada un dos lances? No primeiro lance ao boticario aparecéselle a morte representada coma se fose un mendicante, este advírtelle que non se debe de namorar dunha moza. O vello non lle fai caso e aparece morto na botica. No segundo lance aparece representada polo demo, a porca e polo sapo. O demo e a porca avísanlle de que os vellos non deben de namorarse, ao non facer caso, o sapo guía a Don Ramón cara a súa morte. No terceiro lance aparecéselle a Don Fuco un pantasma que representa a morte e lle avisa de que un día ira a buscarlle, ao cabo duns días morre na súa cama a lado de Pimpinela. 9. Que vello tópico se recrea na obra. Explícao. Na obra Os vellos non deben de namorarse recrease o tópico “tempus fugit”. Isto significa que o tempo pasa voando, que pasa moi rápido. Isto se pode observar perfectamente na páxina 68 do libro, no que Don Fuco cita: “miña vida contase por días ou cicais por horas”. No que o vello pretende dar a coñecer que o tempo pasa tan rápido que non lle da tempo a realizar todas as loucuras que el quixera facer antes de morrer. 10. Elabora un texto narrativo (conto) no que recrees toda a trama desenvolvida na obra. Non deberías estenderte menos dunha cara dun folio. Fai moito tempo nun lugar que non lembro como se chamaba existían tres vellos cunhas vidas un tanto peculiares, estes eran: Don Saturio, Don Ramón e O señor Fuco. Don Saturio tamén chamado O Boticario, tiña unhas irmás coas que vivía e coas que estaba moi pegado sentimentalmente. Un día pola tarde achegouse a súa botica unha moza chamada Lela, era intelixente, social e tamén fermosa. Don Saturio namorou dela enseguida pero ela xa estaba en outra relación co carabineiro, un mozo aposto co que levaba xa uns meses. Sen embargo Don Saturio non aceptou a derrota e invitou a Lela para namorala. Lela moi atenta a situación deuse conta de que Don Saturio era un señor moi rico e moi maior polo que a súa avaricia levouna a casar con el para herdar todo o seu diñeiro cando el morrera. Cando pasaron uns días apareceu pola súa botica un mendicante que lle advertiu que non mantivese a súa relación con Lela xa que cando un vello namorábase dunha moza era símbolo de que se acerca a morte. Don Saturio moi seguro de si mesmo non lle fixo caso e seguiu coa súa vida como facía normalmente. Sen embargo o mendicante non mentía, pasados uns días, os prantos das irmás anunciaban que atoparon o corpo do boticario na botica. Noutro pobo moi cércano existía unha rapaza chamada Micaela. Ela era moi intelixente e andaba cun mozo ao que lle chamaban o portugués. Un día Micaela coñeceu a Don Ramón. Este señor vello era moi rico e tiña moitas terras, e Micaela aproveitou a situación. A moza fixo un trato co portugués no que lle prometía que conseguiría todas as pertenzas do pobre Don Ramón a través da herdanza ao casar con el. Entón Micaela comezou a falar con Don Ramón o cal quedou namorado ante a fermosura dela, e chegou ao punto de darlle unha leira do seu terreo por cada bico que ela lle dera. Cando o pobo coñece esta historia o demo e a porca critican ao vello e advírtenlle que a súa morte chegara pronto. Don Ramón inocentemente mantivo o seu amor por Micaela ao longo do tempo. Un día atopouse cun sapo, este contoulle como non lle fixo caso ao demo e a porca tiña a súa morte cércana, e polo tanto o guiou cara a súa morte final. Noutra comarca cércana existía unha moza chamada Pimpinela que estaba namorada dun mozo moi pobre. Malia isto, tiña uns pais moi avariciosos que non lle permitían casar con o mozo, senón que lle mandaban casar co Señor Fuco, un vello con moitos cartos que lle quedaba pouco por vivir xa que querían sacar a familia da pobreza. Pimpinela toma a decisión de facer caso aos seus pais polo que abandona ao seu namorado e marcha a casar co Señor Fuco. Non eran moitos os días que levaban casados cando de volta a súa casa o vello atopouse cun pantasma que lle advertiu da súa morte. O señor Fuco, como os outros dous vellos, estaba tan namorado que non fixo caso. Cando xa chegara a praza do pobo, atopouse coas mulleres do pobo que lle criticaron con sarcasmo, sen embargo o vello lles deu unha lección de vida cando lles explicou que as cousas hanse de facer cando se pode que se non o tempo pasa e xa non se poden realizar. Pasado un tempo Don Fuco morre por causas naturais na súa cama a lado de Pimpinela, a cal chora de emoción xa que por fin ten o diñeiro necesario para sacar a súa familia da pobreza. Os tres vellos atopáronse no cemiterio mortos e déronse conta do que realmente aconteceu, foron utilizados para conseguir o seu diñeiro e agora todas as súas mulleres atopábanse co diñeiro destes vellos, pasándoo en grande cos seus respectivos mozos. 11. Fai unha valoración crítica da obra, tendo en conta tanto aspectos formais como de contido. Inclúe tamén unha valoración sobre a recomendación ou non desta obra a un compañeiro Os vellos non deben de namorarse pareceume unha obra cunha gran trama argumental, simple pero suficiente para entreter ao lector ou espectador en caso de ser representada. Tratase da obra teatral que resultoume interesante. Este xénero ofrece unha maneira moi especial de expresar unha historia. Ademais gustoume moito a maneira de unirse os tres lances ao final, xa que xenera un final cerrado que explica moi ben como acabou todo. Recomendaría esta obra a calquera persoa que lle gusten as historias sobre algo ou alguén que non finalizan nin mal nin ben, senón que terminan dun xeito mais realista, é dicir, ben para algúns e mal para outros.1.Ficha do libro 2.Biografía e bibliografía Alfonso Daniel Rodríguez Castelao nace no Rianxo de Paio Gomes Charinho en 1886. Con nove anos de idade marcha a Pampa, Arxentina. As dúas obras que relatan este período da súa vida son O segredo e O inglés. Mais adiante Castelao volve a España a estudar o Bacharelato, tempos nos que se din que colleu eses pensamentos macabros de obras como: Os vellos non deben de namorarse, Un ollo de vidro. Estuda en Santiago medicina e mentres tanto comeza a súa carreira artística, especialmente no mundo do debuxo. En 1909 licenciase en Medicina. En 1918 participa na Asemblea Nazonalista de Lugo, e en 1918 marcha a vivir a Pontevedra. Nesta época Castelao impulsa a súa carreira política e artística, comeza a publicar en A Nosa Terra, tamén escribiu na Revista Nós , un artigo co titulo “Do meu diario”. En 1922 a editorial Céltiga publica a súa primeira narración, Un ollo de vidro. En 1926 é nomeado membro da Academia Galega. É elixido conselleiro do partido galeguista. Pasada esta etapa instalase en Arxentina (1940) e é nesta zona onde a actividade política , literaria e cultural galega se mantén viva., en 1944 crease o Consello de Galiza, con Castelao como o seu presidente. En Xaneiro de 1950 morre Castelao no Cetro Galego en Arxentina. Bibliografía: · Dentro do campo narrativo Castelao escribe: Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete (1922), Cousas (1926, 1929), Os dous de sempre (1934), e Retrincos (1934). · No ámbito do teatro escribe Os vellos non deben de namorarse · Tamén escribiu ensaios como: Diario 1921 (1921), As cruces de pedra na Bretaña (1930), Sempre en Galiza (1944), As cruces de pedra na Galiza (1950). 3. RESUMO DO LIBRO LANCE I Don Saturio tamén chamado O Boticario, ten unhas irmás moi pegadas a el. Este señor namorase de Lela, unha moza que esta namorado doutro home, o carabineiro. Don Saturio pensa en casar con ela, sen embargo as súas irmás non lle deixan. Aparece a morte e lle advirte a Don Saturio que tódolos vellos que namoran de mozas morren. O boticario non lle fai caso e ao final morre. LANCE II Neste lance Micaela dun xeito moi intelixente engana a Don Ramón, un vello moi rico e con moitas terras. Micaela ten un amante que se chama o Portugués, co que ten organizado como vai a aproveitarse da inocencia do vello Don Ramón para despois quedarse cos seus cartos e terras e casar xuntos. Ao final de camiño mentres vai a unha cita aparecéselle un sapo a Don Ramón que lle guía ata a súa morte. LANCE III Pimpinela e unha moza namorada dun mozo, sen embargo esta relación non pode suceder xa que os pais de ela lle din que se case con Don Fuco, un señor maior con moitos cartos que podería sacar a súa familia da pobreza. Tras un período de tempo, Don Fuco pídelle matrimonio a Pimpinela e ela acepta aínda que no fondo segue namorada do outro rapaz. Pasado un tempo Don Fuco morre e Pimpinela xa que ten o diñeiro que necesitaba para axudar a súa familia. EPÍLOGO Encontrasen no cemiterio Don Saturio, Don Ramón e Don Fuco. Están chorando xa que morreron por namorarse de mozas, que se aproveitaron de eles e agora viven felices co seu diñeiro e casadas cos seus respectivos amados. 4.Quen é o narrador da historia? Que tipo de narrador é? Nesta obra do xénero teatral non existe un narrador. Existen unhas frases e oracións en letra pequena que explican o que sucede na escena e se tratan de acotacións, suxerencias do autor de como interpretar cada escena. 5.Cal é o tema principal da obra? E os temas secundarios? O tema principal da historia é como é a relación entre o amor e a morte: o amor dun vello cara unha moza aparece representado como igual a morte. Os temas secundarios son as diferencias sociais da época, a avaricia polo diñeiro, os amantes e os amados a decadencia da fidalguía, como conseguir a felicidade, os casamentos amañados... 6.Personaxes que aparecen no libro: nome, características físicas e de carácter, relación co protagonista. Na obra Os vellos non deben de namorarse aparecen distintos personaxes ao longo da obra: Por un lado están os vellos, son tres é na obra cada un deles namorase dunha moza ata a súa morte: Don Saturio: é un boticario, que namorase de Lela. É un señor maior, que leva moito tempo sen ter un amorío e que quere atopar a unha moza coa que pasar o resto dos días da súa vida. Don Ramón: é un señor maior que ten moito diñeiro e pouca cabeza. Nunha ocasión regala unha leira por un bico xa que el está completamente namorado de Micaela. Señor Fuco: é un vello que se namora de Pimpinela. El aproveita que a moza é pobre e casase con ela xa que ela quere poder sacar a súa familia da pobreza. Son tres as mozas que aproveitan da vellez dos tres vellos para casar con eles e na súa morte reclamar a herdanza: Lela: é unha moza bastante nova que casa con Don Saturio, xoga coa mente do boticario para que el decida casar con ela. Micaela: é unha moza que casa con Don Ramón. De aspecto é bastante nova e guapa. Está saíndo co portugués pero teñen un plan para quedarse coa herdanza de Don Ramón e vivir a súa vida a base de elo. Pimpinela: é unha das tres mozas que, obrigada polos seus pais, cede a casar con Señor Fuco. Ela realmente está namora dun mozo co que casa cando o vello morre. En cada un dos lances aparece representada a morte de distinta maneira: No primeiro lance a morte aparece representada como un mendicante, este dille ao boticario que os vellos que se namoran de mozas están buscando a morte. Dálle un consello, e como o vello non lle fai caso, morre. No segundo lance aparece representada como un sapo, e este incitase a deixarse levar e morrer. No terceiro lance aparecéselle ao señor Fuco a morte e lle avisa da súa morte. Neste caso non aparece representada por ningún outro ser. Ademais destes personaxes tamén existen outros que aparecen no libro pero que non son tan importantes: As irmas do boticario: Son catro e están moi pegadas ao seu irmán, son moi sentimentais e sempre van vestidas de negro. O demo, a porca e as mulleres do pobo: son unas personaxes que aparecen na segunda escena do primeiro lance e que se rin de Don Ramón, por estar namorada dunha moza tan nova. Os padres de Pimpinela: son moi avariciosos e queren que a súa filla case co Señor Fuco para que se acabe a pobreza familiar. 7.En que lugar ou lugares se sitúa a acción? Cres que inflúen no desenvolvemento da trama? Razoa a resposta. A acción da obra situase en distintos lugares dependendo do momento, alterna entre lugares interiores como as casas dos personaxes e a botica; e lugares exteriores. No terceiro lance falase dun lugar chamado Candán aínda que cun significado pouco importante, isto inflúe na obra de tal xeito que busca dar preferencia a acción que sucede entre os personaxes, polo que o lugar non inflúe no desenvolvemento da trama. 8. Cal é a causa da morte de cada un dos vellos? Como aparece representada a morte en cada un dos lances? No primeiro lance ao boticario aparecéselle a morte representada coma se fose un mendicante, este advírtelle que non se debe de namorar dunha moza. O vello non lle fai caso e aparece morto na botica. No segundo lance aparece representada polo demo, a porca e polo sapo. O demo e a porca avísanlle de que os vellos non deben de namorarse, ao non facer caso, o sapo guía a Don Ramón cara a súa morte. No terceiro lance aparecéselle a Don Fuco un pantasma que representa a morte e lle avisa de que un día ira a buscarlle, ao cabo duns días morre na súa cama a lado de Pimpinela. 9. Que vello tópico se recrea na obra. Explícao. Na obra Os vellos non deben de namorarse recrease o tópico “tempus fugit”. Isto significa que o tempo pasa voando, que pasa moi rápido. Isto se pode observar perfectamente na páxina 68 do libro, no que Don Fuco cita: “miña vida contase por días ou cicais por horas”. No que o vello pretende dar a coñecer que o tempo pasa tan rápido que non lle da tempo a realizar todas as loucuras que el quixera facer antes de morrer. 10. Elabora un texto narrativo (conto) no que recrees toda a trama desenvolvida na obra. Non deberías estenderte menos dunha cara dun folio. Fai moito tempo nun lugar que non lembro como se chamaba existían tres vellos cunhas vidas un tanto peculiares, estes eran: Don Saturio, Don Ramón e O señor Fuco. Don Saturio tamén chamado O Boticario, tiña unhas irmás coas que vivía e coas que estaba moi pegado sentimentalmente. Un día pola tarde achegouse a súa botica unha moza chamada Lela, era intelixente, social e tamén fermosa. Don Saturio namorou dela enseguida pero ela xa estaba en outra relación co carabineiro, un mozo aposto co que levaba xa uns meses. Sen embargo Don Saturio non aceptou a derrota e invitou a Lela para namorala. Lela moi atenta a situación deuse conta de que Don Saturio era un señor moi rico e moi maior polo que a súa avaricia levouna a casar con el para herdar todo o seu diñeiro cando el morrera. Cando pasaron uns días apareceu pola súa botica un mendicante que lle advertiu que non mantivese a súa relación con Lela xa que cando un vello namorábase dunha moza era símbolo de que se acerca a morte. Don Saturio moi seguro de si mesmo non lle fixo caso e seguiu coa súa vida como facía normalmente. Sen embargo o mendicante non mentía, pasados uns días, os prantos das irmás anunciaban que atoparon o corpo do boticario na botica. Noutro pobo moi cércano existía unha rapaza chamada Micaela. Ela era moi intelixente e andaba cun mozo ao que lle chamaban o portugués. Un día Micaela coñeceu a Don Ramón. Este señor vello era moi rico e tiña moitas terras, e Micaela aproveitou a situación. A moza fixo un trato co portugués no que lle prometía que conseguiría todas as pertenzas do pobre Don Ramón a través da herdanza ao casar con el. Entón Micaela comezou a falar con Don Ramón o cal quedou namorado ante a fermosura dela, e chegou ao punto de darlle unha leira do seu terreo por cada bico que ela lle dera. Cando o pobo coñece esta historia o demo e a porca critican ao vello e advírtenlle que a súa morte chegara pronto. Don Ramón inocentemente mantivo o seu amor por Micaela ao longo do tempo. Un día atopouse cun sapo, este contoulle como non lle fixo caso ao demo e a porca tiña a súa morte cércana, e polo tanto o guiou cara a súa morte final. Noutra comarca cércana existía unha moza chamada Pimpinela que estaba namorada dun mozo moi pobre. Malia isto, tiña uns pais moi avariciosos que non lle permitían casar con o mozo, senón que lle mandaban casar co Señor Fuco, un vello con moitos cartos que lle quedaba pouco por vivir xa que querían sacar a familia da pobreza. Pimpinela toma a decisión de facer caso aos seus pais polo que abandona ao seu namorado e marcha a casar co Señor Fuco. Non eran moitos os días que levaban casados cando de volta a súa casa o vello atopouse cun pantasma que lle advertiu da súa morte. O señor Fuco, como os outros dous vellos, estaba tan namorado que non fixo caso. Cando xa chegara a praza do pobo, atopouse coas mulleres do pobo que lle criticaron con sarcasmo, sen embargo o vello lles deu unha lección de vida cando lles explicou que as cousas hanse de facer cando se pode que se non o tempo pasa e xa non se poden realizar. Pasado un tempo Don Fuco morre por causas naturais na súa cama a lado de Pimpinela, a cal chora de emoción xa que por fin ten o diñeiro necesario para sacar a súa familia da pobreza. Os tres vellos atopáronse no cemiterio mortos e déronse conta do que realmente aconteceu, foron utilizados para conseguir o seu diñeiro e agora todas as súas mulleres atopábanse co diñeiro destes vellos, pasándoo en grande cos seus respectivos mozos. 11. Fai unha valoración crítica da obra, tendo en conta tanto aspectos formais como de contido. Inclúe tamén unha valoración sobre a recomendación ou non desta obra a un compañeiro Os vellos non deben de namorarse pareceume unha obra cunha gran trama argumental, simple pero suficiente para entreter ao lector ou espectador en caso de ser representada. Tratase da obra teatral que resultoume interesante. Este xénero ofrece unha maneira moi especial de expresar unha historia. Ademais gustoume moito a maneira de unirse os tres lances ao final, xa que xenera un final cerrado que explica moi ben como acabou todo. Recomendaría esta obra a calquera persoa que lle gusten as historias sobre algo ou alguén que non finalizan nin mal nin ben, senón que terminan dun xeito mais realista, é dicir, ben para algúns e mal para outros. (es)
- Os vellos non deben de namorarse (castellano: Los viejos no se deben enamorar) es una de las obras más populares del teatro gallego. La obra fue escrita "para regalía del pueblo gallego" por el escritor Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, en la ciudad de Nueva York (Estados Unidos), como remedio para "matar las horas de nostalgia". Se estrenó en Buenos Aires (Argentina) en el año 1941 y, desde entonces, no dejó de representarse. En palabras del autor esta obra fue fruto de la combinación de dos sensibilidades: la literaria y, también, la imaginación plástica del pintor. La obra, escrita con la convicción de que el redundante -recurso que en la literatura gallega se presenta frecuentemente y que tiene raíz popular- tiene sumo valor expresivo, fue dirigida en su primera representación por el propio Castelao, quien además de la escenografía. El carácter repetitivo de Los viejos no deben enamorarse se basa en el hecho de ser una trilogía, compuesta por tres versiones (lances), encuadradas entre un prólogo y un epílogo de un mismo esquema dramático. Castelao escribió primeramente el tercer lance contando, como en los otros dos, la historia de un viejo que se enamora de una joven. Los personajes son personajes-tipo equivalentes, aunque de diferente extracción social, que componen historias cerradas y yuxtapuestas. Al final de la obra, un epílogo reúne a los tres viejos muertos en el cementerio, para que ellos cuenten el propósito de la farsa. 1.Ficha do libro 2.Biografía e bibliografía Alfonso Daniel Rodríguez Castelao nace no Rianxo de Paio Gomes Charinho en 1886. Con nove anos de idade marcha a Pampa, Arxentina. As dúas obras que relatan este período da súa vida son O segredo e O inglés. Mais adiante Castelao volve a España a estudar o Bacharelato, tempos nos que se din que colleu eses pensamentos macabros de obras como: Os vellos non deben de namorarse, Un ollo de vidro. Estuda en Santiago medicina e mentres tanto comeza a súa carreira artística, especialmente no mundo do debuxo. En 1909 licenciase en Medicina. En 1918 participa na Asemblea Nazonalista de Lugo, e en 1918 marcha a vivir a Pontevedra. Nesta época Castelao impulsa a súa carreira política e artística, comeza a publicar en A Nosa Terra, tamén escribiu na Revista Nós , un artigo co titulo “Do meu diario”. En 1922 a editorial Céltiga publica a súa primeira narración, Un ollo de vidro. En 1926 é nomeado membro da Academia Galega. É elixido conselleiro do partido galeguista. Pasada esta etapa instalase en Arxentina (1940) e é nesta zona onde a actividade política , literaria e cultural galega se mantén viva., en 1944 crease o Consello de Galiza, con Castelao como o seu presidente. En Xaneiro de 1950 morre Castelao no Cetro Galego en Arxentina. Bibliografía: · Dentro do campo narrativo Castelao escribe: Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete (1922), Cousas (1926, 1929), Os dous de sempre (1934), e Retrincos (1934). · No ámbito do teatro escribe Os vellos non deben de namorarse · Tamén escribiu ensaios como: Diario 1921 (1921), As cruces de pedra na Bretaña (1930), Sempre en Galiza (1944), As cruces de pedra na Galiza (1950). 3. RESUMO DO LIBRO LANCE I Don Saturio tamén chamado O Boticario, ten unhas irmás moi pegadas a el. Este señor namorase de Lela, unha moza que esta namorado doutro home, o carabineiro. Don Saturio pensa en casar con ela, sen embargo as súas irmás non lle deixan. Aparece a morte e lle advirte a Don Saturio que tódolos vellos que namoran de mozas morren. O boticario non lle fai caso e ao final morre. LANCE II Neste lance Micaela dun xeito moi intelixente engana a Don Ramón, un vello moi rico e con moitas terras. Micaela ten un amante que se chama o Portugués, co que ten organizado como vai a aproveitarse da inocencia do vello Don Ramón para despois quedarse cos seus cartos e terras e casar xuntos. Ao final de camiño mentres vai a unha cita aparecéselle un sapo a Don Ramón que lle guía ata a súa morte. LANCE III Pimpinela e unha moza namorada dun mozo, sen embargo esta relación non pode suceder xa que os pais de ela lle din que se case con Don Fuco, un señor maior con moitos cartos que podería sacar a súa familia da pobreza. Tras un período de tempo, Don Fuco pídelle matrimonio a Pimpinela e ela acepta aínda que no fondo segue namorada do outro rapaz. Pasado un tempo Don Fuco morre e Pimpinela xa que ten o diñeiro que necesitaba para axudar a súa familia. EPÍLOGO Encontrasen no cemiterio Don Saturio, Don Ramón e Don Fuco. Están chorando xa que morreron por namorarse de mozas, que se aproveitaron de eles e agora viven felices co seu diñeiro e casadas cos seus respectivos amados. 4.Quen é o narrador da historia? Que tipo de narrador é? Nesta obra do xénero teatral non existe un narrador. Existen unhas frases e oracións en letra pequena que explican o que sucede na escena e se tratan de acotacións, suxerencias do autor de como interpretar cada escena. 5.Cal é o tema principal da obra? E os temas secundarios? O tema principal da historia é como é a relación entre o amor e a morte: o amor dun vello cara unha moza aparece representado como igual a morte. Os temas secundarios son as diferencias sociais da época, a avaricia polo diñeiro, os amantes e os amados a decadencia da fidalguía, como conseguir a felicidade, os casamentos amañados... 6.Personaxes que aparecen no libro: nome, características físicas e de carácter, relación co protagonista. Na obra Os vellos non deben de namorarse aparecen distintos personaxes ao longo da obra: Por un lado están os vellos, son tres é na obra cada un deles namorase dunha moza ata a súa morte: Don Saturio: é un boticario, que namorase de Lela. É un señor maior, que leva moito tempo sen ter un amorío e que quere atopar a unha moza coa que pasar o resto dos días da súa vida. Don Ramón: é un señor maior que ten moito diñeiro e pouca cabeza. Nunha ocasión regala unha leira por un bico xa que el está completamente namorado de Micaela. Señor Fuco: é un vello que se namora de Pimpinela. El aproveita que a moza é pobre e casase con ela xa que ela quere poder sacar a súa familia da pobreza. Son tres as mozas que aproveitan da vellez dos tres vellos para casar con eles e na súa morte reclamar a herdanza: Lela: é unha moza bastante nova que casa con Don Saturio, xoga coa mente do boticario para que el decida casar con ela. Micaela: é unha moza que casa con Don Ramón. De aspecto é bastante nova e guapa. Está saíndo co portugués pero teñen un plan para quedarse coa herdanza de Don Ramón e vivir a súa vida a base de elo. Pimpinela: é unha das tres mozas que, obrigada polos seus pais, cede a casar con Señor Fuco. Ela realmente está namora dun mozo co que casa cando o vello morre. En cada un dos lances aparece representada a morte de distinta maneira: No primeiro lance a morte aparece representada como un mendicante, este dille ao boticario que os vellos que se namoran de mozas están buscando a morte. Dálle un consello, e como o vello non lle fai caso, morre. No segundo lance aparece representada como un sapo, e este incitase a deixarse levar e morrer. No terceiro lance aparecéselle ao señor Fuco a morte e lle avisa da súa morte. Neste caso non aparece representada por ningún outro ser. Ademais destes personaxes tamén existen outros que aparecen no libro pero que non son tan importantes: As irmas do boticario: Son catro e están moi pegadas ao seu irmán, son moi sentimentais e sempre van vestidas de negro. O demo, a porca e as mulleres do pobo: son unas personaxes que aparecen na segunda escena do primeiro lance e que se rin de Don Ramón, por estar namorada dunha moza tan nova. Os padres de Pimpinela: son moi avariciosos e queren que a súa filla case co Señor Fuco para que se acabe a pobreza familiar. 7.En que lugar ou lugares se sitúa a acción? Cres que inflúen no desenvolvemento da trama? Razoa a resposta. A acción da obra situase en distintos lugares dependendo do momento, alterna entre lugares interiores como as casas dos personaxes e a botica; e lugares exteriores. No terceiro lance falase dun lugar chamado Candán aínda que cun significado pouco importante, isto inflúe na obra de tal xeito que busca dar preferencia a acción que sucede entre os personaxes, polo que o lugar non inflúe no desenvolvemento da trama. 8. Cal é a causa da morte de cada un dos vellos? Como aparece representada a morte en cada un dos lances? No primeiro lance ao boticario aparecéselle a morte representada coma se fose un mendicante, este advírtelle que non se debe de namorar dunha moza. O vello non lle fai caso e aparece morto na botica. No segundo lance aparece representada polo demo, a porca e polo sapo. O demo e a porca avísanlle de que os vellos non deben de namorarse, ao non facer caso, o sapo guía a Don Ramón cara a súa morte. No terceiro lance aparecéselle a Don Fuco un pantasma que representa a morte e lle avisa de que un día ira a buscarlle, ao cabo duns días morre na súa cama a lado de Pimpinela. 9. Que vello tópico se recrea na obra. Explícao. Na obra Os vellos non deben de namorarse recrease o tópico “tempus fugit”. Isto significa que o tempo pasa voando, que pasa moi rápido. Isto se pode observar perfectamente na páxina 68 do libro, no que Don Fuco cita: “miña vida contase por días ou cicais por horas”. No que o vello pretende dar a coñecer que o tempo pasa tan rápido que non lle da tempo a realizar todas as loucuras que el quixera facer antes de morrer. 10. Elabora un texto narrativo (conto) no que recrees toda a trama desenvolvida na obra. Non deberías estenderte menos dunha cara dun folio. Fai moito tempo nun lugar que non lembro como se chamaba existían tres vellos cunhas vidas un tanto peculiares, estes eran: Don Saturio, Don Ramón e O señor Fuco. Don Saturio tamén chamado O Boticario, tiña unhas irmás coas que vivía e coas que estaba moi pegado sentimentalmente. Un día pola tarde achegouse a súa botica unha moza chamada Lela, era intelixente, social e tamén fermosa. Don Saturio namorou dela enseguida pero ela xa estaba en outra relación co carabineiro, un mozo aposto co que levaba xa uns meses. Sen embargo Don Saturio non aceptou a derrota e invitou a Lela para namorala. Lela moi atenta a situación deuse conta de que Don Saturio era un señor moi rico e moi maior polo que a súa avaricia levouna a casar con el para herdar todo o seu diñeiro cando el morrera. Cando pasaron uns días apareceu pola súa botica un mendicante que lle advertiu que non mantivese a súa relación con Lela xa que cando un vello namorábase dunha moza era símbolo de que se acerca a morte. Don Saturio moi seguro de si mesmo non lle fixo caso e seguiu coa súa vida como facía normalmente. Sen embargo o mendicante non mentía, pasados uns días, os prantos das irmás anunciaban que atoparon o corpo do boticario na botica. Noutro pobo moi cércano existía unha rapaza chamada Micaela. Ela era moi intelixente e andaba cun mozo ao que lle chamaban o portugués. Un día Micaela coñeceu a Don Ramón. Este señor vello era moi rico e tiña moitas terras, e Micaela aproveitou a situación. A moza fixo un trato co portugués no que lle prometía que conseguiría todas as pertenzas do pobre Don Ramón a través da herdanza ao casar con el. Entón Micaela comezou a falar con Don Ramón o cal quedou namorado ante a fermosura dela, e chegou ao punto de darlle unha leira do seu terreo por cada bico que ela lle dera. Cando o pobo coñece esta historia o demo e a porca critican ao vello e advírtenlle que a súa morte chegara pronto. Don Ramón inocentemente mantivo o seu amor por Micaela ao longo do tempo. Un día atopouse cun sapo, este contoulle como non lle fixo caso ao demo e a porca tiña a súa morte cércana, e polo tanto o guiou cara a súa morte final. Noutra comarca cércana existía unha moza chamada Pimpinela que estaba namorada dun mozo moi pobre. Malia isto, tiña uns pais moi avariciosos que non lle permitían casar con o mozo, senón que lle mandaban casar co Señor Fuco, un vello con moitos cartos que lle quedaba pouco por vivir xa que querían sacar a familia da pobreza. Pimpinela toma a decisión de facer caso aos seus pais polo que abandona ao seu namorado e marcha a casar co Señor Fuco. Non eran moitos os días que levaban casados cando de volta a súa casa o vello atopouse cun pantasma que lle advertiu da súa morte. O señor Fuco, como os outros dous vellos, estaba tan namorado que non fixo caso. Cando xa chegara a praza do pobo, atopouse coas mulleres do pobo que lle criticaron con sarcasmo, sen embargo o vello lles deu unha lección de vida cando lles explicou que as cousas hanse de facer cando se pode que se non o tempo pasa e xa non se poden realizar. Pasado un tempo Don Fuco morre por causas naturais na súa cama a lado de Pimpinela, a cal chora de emoción xa que por fin ten o diñeiro necesario para sacar a súa familia da pobreza. Os tres vellos atopáronse no cemiterio mortos e déronse conta do que realmente aconteceu, foron utilizados para conseguir o seu diñeiro e agora todas as súas mulleres atopábanse co diñeiro destes vellos, pasándoo en grande cos seus respectivos mozos. 11. Fai unha valoración crítica da obra, tendo en conta tanto aspectos formais como de contido. Inclúe tamén unha valoración sobre a recomendación ou non desta obra a un compañeiro Os vellos non deben de namorarse pareceume unha obra cunha gran trama argumental, simple pero suficiente para entreter ao lector ou espectador en caso de ser representada. Tratase da obra teatral que resultoume interesante. Este xénero ofrece unha maneira moi especial de expresar unha historia. Ademais gustoume moito a maneira de unirse os tres lances ao final, xa que xenera un final cerrado que explica moi ben como acabou todo. Recomendaría esta obra a calquera persoa que lle gusten as historias sobre algo ou alguén que non finalizan nin mal nin ben, senón que terminan dun xeito mais realista, é dicir, ben para algúns e mal para outros.1.Ficha do libro 2.Biografía e bibliografía Alfonso Daniel Rodríguez Castelao nace no Rianxo de Paio Gomes Charinho en 1886. Con nove anos de idade marcha a Pampa, Arxentina. As dúas obras que relatan este período da súa vida son O segredo e O inglés. Mais adiante Castelao volve a España a estudar o Bacharelato, tempos nos que se din que colleu eses pensamentos macabros de obras como: Os vellos non deben de namorarse, Un ollo de vidro. Estuda en Santiago medicina e mentres tanto comeza a súa carreira artística, especialmente no mundo do debuxo. En 1909 licenciase en Medicina. En 1918 participa na Asemblea Nazonalista de Lugo, e en 1918 marcha a vivir a Pontevedra. Nesta época Castelao impulsa a súa carreira política e artística, comeza a publicar en A Nosa Terra, tamén escribiu na Revista Nós , un artigo co titulo “Do meu diario”. En 1922 a editorial Céltiga publica a súa primeira narración, Un ollo de vidro. En 1926 é nomeado membro da Academia Galega. É elixido conselleiro do partido galeguista. Pasada esta etapa instalase en Arxentina (1940) e é nesta zona onde a actividade política , literaria e cultural galega se mantén viva., en 1944 crease o Consello de Galiza, con Castelao como o seu presidente. En Xaneiro de 1950 morre Castelao no Cetro Galego en Arxentina. Bibliografía: · Dentro do campo narrativo Castelao escribe: Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete (1922), Cousas (1926, 1929), Os dous de sempre (1934), e Retrincos (1934). · No ámbito do teatro escribe Os vellos non deben de namorarse · Tamén escribiu ensaios como: Diario 1921 (1921), As cruces de pedra na Bretaña (1930), Sempre en Galiza (1944), As cruces de pedra na Galiza (1950). 3. RESUMO DO LIBRO LANCE I Don Saturio tamén chamado O Boticario, ten unhas irmás moi pegadas a el. Este señor namorase de Lela, unha moza que esta namorado doutro home, o carabineiro. Don Saturio pensa en casar con ela, sen embargo as súas irmás non lle deixan. Aparece a morte e lle advirte a Don Saturio que tódolos vellos que namoran de mozas morren. O boticario non lle fai caso e ao final morre. LANCE II Neste lance Micaela dun xeito moi intelixente engana a Don Ramón, un vello moi rico e con moitas terras. Micaela ten un amante que se chama o Portugués, co que ten organizado como vai a aproveitarse da inocencia do vello Don Ramón para despois quedarse cos seus cartos e terras e casar xuntos. Ao final de camiño mentres vai a unha cita aparecéselle un sapo a Don Ramón que lle guía ata a súa morte. LANCE III Pimpinela e unha moza namorada dun mozo, sen embargo esta relación non pode suceder xa que os pais de ela lle din que se case con Don Fuco, un señor maior con moitos cartos que podería sacar a súa familia da pobreza. Tras un período de tempo, Don Fuco pídelle matrimonio a Pimpinela e ela acepta aínda que no fondo segue namorada do outro rapaz. Pasado un tempo Don Fuco morre e Pimpinela xa que ten o diñeiro que necesitaba para axudar a súa familia. EPÍLOGO Encontrasen no cemiterio Don Saturio, Don Ramón e Don Fuco. Están chorando xa que morreron por namorarse de mozas, que se aproveitaron de eles e agora viven felices co seu diñeiro e casadas cos seus respectivos amados. 4.Quen é o narrador da historia? Que tipo de narrador é? Nesta obra do xénero teatral non existe un narrador. Existen unhas frases e oracións en letra pequena que explican o que sucede na escena e se tratan de acotacións, suxerencias do autor de como interpretar cada escena. 5.Cal é o tema principal da obra? E os temas secundarios? O tema principal da historia é como é a relación entre o amor e a morte: o amor dun vello cara unha moza aparece representado como igual a morte. Os temas secundarios son as diferencias sociais da época, a avaricia polo diñeiro, os amantes e os amados a decadencia da fidalguía, como conseguir a felicidade, os casamentos amañados... 6.Personaxes que aparecen no libro: nome, características físicas e de carácter, relación co protagonista. Na obra Os vellos non deben de namorarse aparecen distintos personaxes ao longo da obra: Por un lado están os vellos, son tres é na obra cada un deles namorase dunha moza ata a súa morte: Don Saturio: é un boticario, que namorase de Lela. É un señor maior, que leva moito tempo sen ter un amorío e que quere atopar a unha moza coa que pasar o resto dos días da súa vida. Don Ramón: é un señor maior que ten moito diñeiro e pouca cabeza. Nunha ocasión regala unha leira por un bico xa que el está completamente namorado de Micaela. Señor Fuco: é un vello que se namora de Pimpinela. El aproveita que a moza é pobre e casase con ela xa que ela quere poder sacar a súa familia da pobreza. Son tres as mozas que aproveitan da vellez dos tres vellos para casar con eles e na súa morte reclamar a herdanza: Lela: é unha moza bastante nova que casa con Don Saturio, xoga coa mente do boticario para que el decida casar con ela. Micaela: é unha moza que casa con Don Ramón. De aspecto é bastante nova e guapa. Está saíndo co portugués pero teñen un plan para quedarse coa herdanza de Don Ramón e vivir a súa vida a base de elo. Pimpinela: é unha das tres mozas que, obrigada polos seus pais, cede a casar con Señor Fuco. Ela realmente está namora dun mozo co que casa cando o vello morre. En cada un dos lances aparece representada a morte de distinta maneira: No primeiro lance a morte aparece representada como un mendicante, este dille ao boticario que os vellos que se namoran de mozas están buscando a morte. Dálle un consello, e como o vello non lle fai caso, morre. No segundo lance aparece representada como un sapo, e este incitase a deixarse levar e morrer. No terceiro lance aparecéselle ao señor Fuco a morte e lle avisa da súa morte. Neste caso non aparece representada por ningún outro ser. Ademais destes personaxes tamén existen outros que aparecen no libro pero que non son tan importantes: As irmas do boticario: Son catro e están moi pegadas ao seu irmán, son moi sentimentais e sempre van vestidas de negro. O demo, a porca e as mulleres do pobo: son unas personaxes que aparecen na segunda escena do primeiro lance e que se rin de Don Ramón, por estar namorada dunha moza tan nova. Os padres de Pimpinela: son moi avariciosos e queren que a súa filla case co Señor Fuco para que se acabe a pobreza familiar. 7.En que lugar ou lugares se sitúa a acción? Cres que inflúen no desenvolvemento da trama? Razoa a resposta. A acción da obra situase en distintos lugares dependendo do momento, alterna entre lugares interiores como as casas dos personaxes e a botica; e lugares exteriores. No terceiro lance falase dun lugar chamado Candán aínda que cun significado pouco importante, isto inflúe na obra de tal xeito que busca dar preferencia a acción que sucede entre os personaxes, polo que o lugar non inflúe no desenvolvemento da trama. 8. Cal é a causa da morte de cada un dos vellos? Como aparece representada a morte en cada un dos lances? No primeiro lance ao boticario aparecéselle a morte representada coma se fose un mendicante, este advírtelle que non se debe de namorar dunha moza. O vello non lle fai caso e aparece morto na botica. No segundo lance aparece representada polo demo, a porca e polo sapo. O demo e a porca avísanlle de que os vellos non deben de namorarse, ao non facer caso, o sapo guía a Don Ramón cara a súa morte. No terceiro lance aparecéselle a Don Fuco un pantasma que representa a morte e lle avisa de que un día ira a buscarlle, ao cabo duns días morre na súa cama a lado de Pimpinela. 9. Que vello tópico se recrea na obra. Explícao. Na obra Os vellos non deben de namorarse recrease o tópico “tempus fugit”. Isto significa que o tempo pasa voando, que pasa moi rápido. Isto se pode observar perfectamente na páxina 68 do libro, no que Don Fuco cita: “miña vida contase por días ou cicais por horas”. No que o vello pretende dar a coñecer que o tempo pasa tan rápido que non lle da tempo a realizar todas as loucuras que el quixera facer antes de morrer. 10. Elabora un texto narrativo (conto) no que recrees toda a trama desenvolvida na obra. Non deberías estenderte menos dunha cara dun folio. Fai moito tempo nun lugar que non lembro como se chamaba existían tres vellos cunhas vidas un tanto peculiares, estes eran: Don Saturio, Don Ramón e O señor Fuco. Don Saturio tamén chamado O Boticario, tiña unhas irmás coas que vivía e coas que estaba moi pegado sentimentalmente. Un día pola tarde achegouse a súa botica unha moza chamada Lela, era intelixente, social e tamén fermosa. Don Saturio namorou dela enseguida pero ela xa estaba en outra relación co carabineiro, un mozo aposto co que levaba xa uns meses. Sen embargo Don Saturio non aceptou a derrota e invitou a Lela para namorala. Lela moi atenta a situación deuse conta de que Don Saturio era un señor moi rico e moi maior polo que a súa avaricia levouna a casar con el para herdar todo o seu diñeiro cando el morrera. Cando pasaron uns días apareceu pola súa botica un mendicante que lle advertiu que non mantivese a súa relación con Lela xa que cando un vello namorábase dunha moza era símbolo de que se acerca a morte. Don Saturio moi seguro de si mesmo non lle fixo caso e seguiu coa súa vida como facía normalmente. Sen embargo o mendicante non mentía, pasados uns días, os prantos das irmás anunciaban que atoparon o corpo do boticario na botica. Noutro pobo moi cércano existía unha rapaza chamada Micaela. Ela era moi intelixente e andaba cun mozo ao que lle chamaban o portugués. Un día Micaela coñeceu a Don Ramón. Este señor vello era moi rico e tiña moitas terras, e Micaela aproveitou a situación. A moza fixo un trato co portugués no que lle prometía que conseguiría todas as pertenzas do pobre Don Ramón a través da herdanza ao casar con el. Entón Micaela comezou a falar con Don Ramón o cal quedou namorado ante a fermosura dela, e chegou ao punto de darlle unha leira do seu terreo por cada bico que ela lle dera. Cando o pobo coñece esta historia o demo e a porca critican ao vello e advírtenlle que a súa morte chegara pronto. Don Ramón inocentemente mantivo o seu amor por Micaela ao longo do tempo. Un día atopouse cun sapo, este contoulle como non lle fixo caso ao demo e a porca tiña a súa morte cércana, e polo tanto o guiou cara a súa morte final. Noutra comarca cércana existía unha moza chamada Pimpinela que estaba namorada dun mozo moi pobre. Malia isto, tiña uns pais moi avariciosos que non lle permitían casar con o mozo, senón que lle mandaban casar co Señor Fuco, un vello con moitos cartos que lle quedaba pouco por vivir xa que querían sacar a familia da pobreza. Pimpinela toma a decisión de facer caso aos seus pais polo que abandona ao seu namorado e marcha a casar co Señor Fuco. Non eran moitos os días que levaban casados cando de volta a súa casa o vello atopouse cun pantasma que lle advertiu da súa morte. O señor Fuco, como os outros dous vellos, estaba tan namorado que non fixo caso. Cando xa chegara a praza do pobo, atopouse coas mulleres do pobo que lle criticaron con sarcasmo, sen embargo o vello lles deu unha lección de vida cando lles explicou que as cousas hanse de facer cando se pode que se non o tempo pasa e xa non se poden realizar. Pasado un tempo Don Fuco morre por causas naturais na súa cama a lado de Pimpinela, a cal chora de emoción xa que por fin ten o diñeiro necesario para sacar a súa familia da pobreza. Os tres vellos atopáronse no cemiterio mortos e déronse conta do que realmente aconteceu, foron utilizados para conseguir o seu diñeiro e agora todas as súas mulleres atopábanse co diñeiro destes vellos, pasándoo en grande cos seus respectivos mozos. 11. Fai unha valoración crítica da obra, tendo en conta tanto aspectos formais como de contido. Inclúe tamén unha valoración sobre a recomendación ou non desta obra a un compañeiro Os vellos non deben de namorarse pareceume unha obra cunha gran trama argumental, simple pero suficiente para entreter ao lector ou espectador en caso de ser representada. Tratase da obra teatral que resultoume interesante. Este xénero ofrece unha maneira moi especial de expresar unha historia. Ademais gustoume moito a maneira de unirse os tres lances ao final, xa que xenera un final cerrado que explica moi ben como acabou todo. Recomendaría esta obra a calquera persoa que lle gusten as historias sobre algo ou alguén que non finalizan nin mal nin ben, senón que terminan dun xeito mais realista, é dicir, ben para algúns e mal para outros. (es)
|
